In de begeleidende mail waarmee ik mijn script opstuurde merkte ik op tegen mijn uitgeefster dat dat gemengde gevoelens gaf. Ze reageerde begripvol dat het altijd lastig is om afscheid te nemen van de personages en hun belevenissen. Ze voegde toe: het is meestal een goed teken als dat afscheid nemen moeizaam gaat.
Het was fijn om hiervoor begrip te krijgen. Boekfiguren zijn ontzettend belangrijk voor schrijvers, maar het kan gek overkomen als je zegt dat je mensen mist die niet eens echt bestaan.
Of bedoelde mijn uitgeefster met dat goede teken dat het boek veelbelovend is? Was dit een compliment op voorhand? Had ze er bij voorbaat al vertrouwen in dat dit een goed boek was?
Ze wist er nog niet meer van dan wat ze er over in het boekplan had gelezen. Een nader oordeel moet nog komen, maar deze woorden waren een hart onder de riem.
Ik ben een schrijfster zonder boek. Wordt het nu stil? Nee, geenszins.
In mijn hoofd leven de personages gewoon door. Ik ga verder met hen in scènes te plaatsen, ik laat ze allerlei avonturen beleven, ze hebben nog zoveel te bespreken.
Ik weet nog veel meer leuks over de hoofdpersonen te vertellen.
Daar kan ik in opgaan.
Om na een tijdje mezelf tot de orde te roepen: je hebt het script al ingeleverd. Je kunt je personages loslaten. Ze redden het nu zelf wel.
Ik heb mijn uiterste best gedaan om de hoofdpersonen over een lengte van 130 bladzijden te begeleiden. Een taak die ik zo serieus nam dat ik er niet mee kon stoppen.
Ik ken dit van vorige boeken. De boekfiguren blijven nog een tijdje bij me.
Na een paar weken laat ik hen los, zij mij.
Als het boek uitkomt, komen ze bij me terug, als geliefde vrienden.
