Na een aantal jaren op de markt te hebben gestaan om mijn boeken te verkopen, kan ik wel een boek schrijven over wat je allemaal meemaakt als je achter een marktkraam staat.
Het is zo’n tien jaar geleden begonnen, dat boeken verkopen.
Ik bloos als ik complimentjes krijg. Ik bijt zachtjes op mijn wang als ik minder leuke opmerkingen krijg.
Maar ik ga niet in discussie. Ik laat een ieder zijn of haar mening.
Mensen zoeken voorzichtig naar de juiste bewoordingen om te beschrijven wat ze van een boek vonden.
Er zijn er ook die in hun argeloosheid de meeste botte opmerkingen maken.
Ik heb geleerd ermee om te gaan.
Na zoveel jaar heb ik het allemaal wel zo’n beetje meegemaakt. Er is weinig meer wat mij nog kan verrassen, als ik als marktkoopvrouw achter de kraam sta.
Toch blijf ik het bijzonder vinden als mannen belangstelling tonen voor mijn boeken. Ik weet wel dat mannen mijn boeken lezen, maar het overgrote deel van mijn lezers is vrouw. Het gebeurt niet zo vaak dat een man stopt om een exemplaar op te pakken. Het is een zeldzaamheid als hij tot aanschaf overgaat.
In juli kocht een meneer een exemplaar van Wilde vaart, omdat, zoals hij zei, dat allerlei associaties bij hem losmaakte. Het ging van de fietsenmaker uit het dorp van zijn jeugd naar een vriend.
Dat die vriendschap veel voor hem betekende, merkte ik aan zijn haperende stemgeluid. Zijn ogen werden nat. Niet veel later rolden de tranen over zijn wangen. Ik dacht dat ik alles wat je op de markt kan meemaken wel meegemaakt had.
Maar een man zo geraakt zien worden, dat had ik nog nooit beleefd. Zijn tranen vielen om eerlijke, diepgevoelde emoties.
Dat hij dat openlijk toonde, sluit ik als een unicum in mijn hart.
