Op zaterdag 4 oktober 2025 vond de laatste editie van Verhalen Halen plaats. Ik begin nu pas te beseffen wat het schrijversfestival in de voorbije jaren is gaan betekenen.
Ik was mede-organisatrice en deelnemer. Ik heb steeds een dubbelrol bekleed in dit evenement. Ik schreef mijn podiumverhalen en vanaf de tweede editie een bijdrage voor het Verhalen Halen-boekje. Voorts heb ik allerlei hand en spandiensten verricht om er – mede - voor te zorgen dat het feest op poten kwam te staan en uitgerold kon worden.
Marieke Neesen en ik begonnen vanaf nul. Ab ovo, uit het ei. Met daadkracht maar zonder vaste plannen. Het schrijversfeest ontwikkelde zich. Van de eerste keer, die nog heel erg smaakte naar een probeersel. Maar in latere jaren kwam het verhalenfestijn op steeds sterkere benen te staan. Aangekleed met bloemen, omvat in beeld, geluid en muziek en zang. Met de vooraankondiging in de vorm van een exclusief krantje in het weekblad. Met dat boekje, alleen voor de bezoekers. Foto’s, video’s op Youtube. De verhalenfestiviteiten verhuisden van de zondagmiddag in september, naar de herfstachtige zaterdagavond in oktober.
Verhalen Halen werd een cultureel agendapunt, het kreeg fans, het kreeg een vast publiek. En al die tijd keek ik naar binnen. Hoe komt het eruit te zien? Hebben we de organisatie in de hand? Krijgen we wel de best denkbare technische en culinaire ondersteuning?
Nu is het afgelopen met Verhalen Halen. Hoe Marieke en ik bij het afscheid zijn bewierookt: daar ben ik nog confuus van. Nu pas, nu het evenement een herinnering wordt met een gouden strik erom, zie ik wat Marieke en ik ermee hebben neergezet, wat we hebben bereikt. Verhalen Halen bereikte zijn plafond, het bleef kleinschalig maar werd groots. Tien onvergetelijke jaren… Verhalen Halen was fantastisch en blijft een feest om van te houden.
