Zo werkt dat malle schrijvershoofd van mij: ik ben nog bezig met plots en scènes als het script voor een nieuw boek al bij de uitgever op het bureau ligt.
Ik ga door met mezelf dingen af te vragen. Heeft het contrast dat ik erin heb verwerkt wel effect? Pikt de lezer dat op? Had ik dat anders moeten doen?
Ik was er toch zeker van dat ik alle losse eindjes had weg geknoopt. Nu twijfel ik weer.
Heb ik wel alles uit de kast gehaald om tot een boeiend en vol geheel te komen?
Scènes schieten me te binnen. Heb ik die wel goed gedoseerd? Was ik duidelijk genoeg? Klopte de volgorde wel?
De twijfels zijn talrijker dan de keren waarop ik mezelf complimenteer met: dat heb je mooi gezegd, dat is een mooie zin.
Het nieuwe boek krijgt steeds meer handen en voetjes. Ik onderteken een contract.
Niet veel later krijg ik het omslagontwerp onder ogen. Zo mooi dat ik het nauwelijks voor me kan houden, maar ik mag het nog met niemand delen. Tot dat heerlijke moment waarop ik het omslag bekend mag maken. Die afbeelding is in mijn schrijversleven net zo belangrijk als de geboortekaartjes van mijn dochters.
De volgende stap is de persklaarmaak-ronde. Ik grasduin door het script heen en stuur het met opmerkingen terug.
De verschijningsdatum komt dichterbij als ik de drukproef moet nakijken. Mijn nieuwe roman verschijnt in de handelscatalogus, met een beschrijving waarvan mijn hart sneller gaat kloppen.
De weken tikken weg, de spanning stijgt.
Vlak voordat Tegen de stroom in in de winkel komt, worden de presentexemplaren bezorgd. Een doos vol boeken die mijn nieuwe geesteskind vertegenwoordigen. Ze ruiken naar wat ze zijn: nieuw.
Nog een paar nachtjes slapen tot het grote moment. Eindelijk is Tegen de stroom in te koop!
