De publicatiedatum van een nieuw boek is al lang van te voren bekend. Als schrijfster kijk ik tijdenlang uit naar die datum die omcirkeld is in mijn agenda en die met vlammende cijfers op mijn netvlies staat gebrand.
Na het inleveren van het manuscript gebeurt er van alles mee. Bij de uitgeverij dan. Daar wordt er verder voor mijn kindje gezorgd, maar voor mij zit het meeste werk er op.
Tot de grote dag van de publicatie wordt het wachten verzacht door piekmomenten, zoals het tekenen van het contract en het omslagontwerp dat ik eerst alleen mag zien. Nog weer wat later mag ik het ontwerp laten zien.
Wat ik met trots doe, want de ontwerpster verrast mij als auteur steeds weer met haar prachtige afbeeldingen.
Kort voor de datum waarop mijn nieuwe boek officieel uitkomt, ontvang ik de doos met presentexemplaren. Een superblij moment, dan kan ik mijn kindje in mijn armen houden. Maar die vastgestelde lanceerdatum is magisch. Dan is het pas echt echt!
Toch begint daarna voor mij een nog spannendere periode. Willen de lezers mijn boek hebben? Willen ze mijn nieuwe roman lenen uit de bibliotheek? Wat vinden ze ervan? Krijg ik lovende recensies? Of vernietigende kritieken?
Het doet zeer als mijn boek, waar ik zo lang aan heb gewerkt, wordt afgebrand. Hoe moet ik die klap opvangen? Het is moeilijk om me voor te houden dat een beoordeling, die niets van mijn boek heel laat, slechts de mening van een persoon is.
Gelukkig heb ik houvast aan het stevige blijk van vertrouwen van bibliotheken door het hele land. Al voor het uitkomen van Tegen de stroom in hebben ze een flink aantal besteld. Dat onderstreept de verwachting dat mijn boek goed uitgeleend zal worden en dat het vaker niet dan wel op de plank staat.
