Een schrijfjuf geeft les in creatief schrijven. Dat heb ik eindelijk weer eens kunnen doen.
Niet lang na mijn opleiding tot schrijfdocent brak de corona-pandemie uit. Talloze initiatieven verdwenen in de kast.
In de afgelopen weken werd er een cursus opgetuigd, zodat ik mijn vaardigheid als docent kon uitstallen. Na zo lange tijd kan ik misschien beter zeggen: afstoffen. Lesgeven voelde vreemd ver bij mij vandaan, hoe zeer ik ook docent-achtig liep te doen met mijn tas met daarin oefeningen, voorbeelden om van te leren en kopietjes om uit te delen.
Bij het opwarmen van de schrijfspieren kwamen ook de tongen los. Een paar dames zaten al snel gezellig van gedachten te wisselen. Maar de les was anderhalf uur en mijn draaiboek zei onverbiddelijk dat het tijd werd voor de volgende oefening. Ik wilde mijn cursisten wel de volle 90 minuten les meegeven.
Ze hielden een gesprekje met een ding. Die dingen had ik meegebracht: een gummetje, een potloodje, een knijpertje, een rolletje plakband. Bij dat gesprek moesten de cursisten in gedachten houden dat hun voorwerp in een bepaalde bui was. Het knijpertje was bijvoorbeeld verliefd, het plakband was zenuwachtig.
Hoe onzinnig het ook klonk, de cursisten genoten ervan.
Een van de dames – heren waren er niet bij – merkte op dat ze geen idee had dat een schrijfcursus van die malle oefeningen kon inhouden, maar dat je er wel veel van leert.
De een had tijd nodig om rustig haar gedachten te vormen, een andere dame had het onmiddellijk door en die schreef zich prompt uit de naad.
Het juiste tempo vinden was wel eens een lastige balans.
Door wat de cursisten van zichzelf lieten zien, wist ik na afloop van de cursus niet meer wie nu het meeste geleerd had: de cursisten van mij of ik van hen.
