De kerstboel is opgeruimd, de dozen staan weer op zolder. Van het vuurwerk is de verregende troep op straat achtergebleven. Agenda’s gaan open op de eerste blaadjes, de scheurkalender aan de wand is nog een dik blok.
Schuchter en bleekjes schuift januari in beeld. Na alle drukte, festiviteiten en gezelligheid lijkt de eerste maand van het jaar zich te schamen omdat hij niets te bieden heeft. Er zijn geen feesten. Het is een lange, lege maand.
Op het eerste gezicht is januari saai, verloopt deze maand traag. Zonder de uitbundigheid van de feestmaand ziet januari zich gedwongen om het rustig aan te doen. Het begin van het jaar gaat in de eerste versnelling, hij moet nog op toeren komen.
Januari fluistert waar december schreeuwde.
Na de feestelijkheden van december biedt januari ruimte genoeg om de stemming een vrije val te laten maken.
Maar zo zie ik dat niet.
Er zijn windstille ochtenden waarop de zon bedeesd boven de kim stijgt. De laaghangende nevel verzacht de kleuren tot bleekgoud. Het is droog en koud zonder dat het vriest. Het is buiten stiller dan in de maanden erna, maar het is ook frisser en schoner, alsof deze maand weet wat passend is.
Ik adem dit nieuwe jaar met diepe teugen in.
Een heel jaar ligt voor me, waarin verwachtingen avonturen kunnen worden.
Weer een heel jaar om herinneringen te maken.
Dat januari langzaam op gang komt is helemaal niet erg.
Nu is er alle tijd om te genieten van de voorzichtig lengende dagen. Voor wie het zien wil, trakteert januari op van die winterblauwe hemels met hun ijle bewolking.
Op sneeuwklokjes en akonietjes.
Op de geur van houtvuren in de lucht terwijl er nergens een rookpluim is te bekennen.
Ik laat me door dat bescheiden entree niet foppen. Januari is een belofte.
