Ik kan de indruk wekken dat ik het allemaal wel weet. Gelukkig ziet niemand wat er zich aan de binnenkant afspeelt. Daar zit de onzekere Afra. De twijfelaar, de dubber, de vrouw die het niet weet.
Dat weifelen, daar heb ik al zo lang last van. Daar moest ik toch eens van af. Maar hoe dan? Hoe krijg je jezelf zo gek dat je wat steviger in je schoenen komt te staan? Kun je dat leren? Daar heb ik nachtenlang over gepiekerd.
Ik ben er, heel aarzelend, achter gekomen dat het bij mij hoort om onzeker te zijn.
Ik kan het niet afleren, ik kan mezelf niet trainen om zekerder te worden.
Het kostte me nog meer slapeloze nachten waarin ik lag te bedenken hoe ik het beste kon omgaan met mijn onzekerheid.
Tot ik, op mijn eigen beschroomde manier, ontdekte dat ik mijn onzekerheid misschien maar moest omarmen.
Als ik er niet van af kon komen, dan kon ik er mijn voordeel mee doen.
Eenmaal op dat gedachtespoor, bleek het niet eens zo erg om onzeker te zijn.
Het zorgt ervoor dat ik niet vastroest, het houdt me flexibel, het houdt me wakker en alert.
Ik moet zelf mijn richting vinden en dat kan allerlei leuks meebrengen. Ik leg me niet vast, ik kan altijd alle kanten op.
Ik heb erdoor geleerd te genieten van het moment, van kleine dingen. Ik heb geleerd tevreden te zijn met wat ik heb. Het dwingt me om op mezelf te vertrouwen. Als je nergens zeker van bent, kan elke volgende ontwikkeling je ook verrassen.
Het helpt me zelfs enorm in mijn schrijverij. Door mijn onzekerheid kan ik meerdere kanten van een zaak zien. Dat helpt weer bij de karakterbouw van mijn personages.
Onzekerheid is zo gek nog niet. Ik weet het zeker.
