Ruim een maand de tijd kreeg ik om het script van mijn nieuwe roman door te lopen op de op- en aanmerkingen die de externe redacteur erin had geplaatst.
In het begeleidende mailtje schreef mijn redacteur: volgens mij zit het verhaal over het algemeen goed in elkaar. Ik verwacht dus ook niet dat je er nog heel veel werk aan zult hebben.
Nee, dat had ik ook niet. Ik had het binnen een uur klaar.
Dit was maar een klein klusje. Het hoort bij het nawerk. Een script is nooit in één keer goed.
De uitgever vindt er wat van, de redacteur vindt weer wat anders en de persklaarmaker heeft er nog weer andere ideeën over. De laatste gaat er met een fijne kam doorheen om de rare zinnen eruit te halen, de schrijffoutjes te corrigeren en om erop te letten of wat ik beweer wel klopt.
En in mijn geval zelfs: dat ik geen zinnen heb geschreven, die alleen in West-Friesland worden begrepen.
Het is voor een schrijver echt niet zo dat je een script inlevert en zoveel maanden later is het boek er zomaar opeens.
Er moeten nog wel wat tussenstappen gezet worden.
Ik moet het nog zo’n twee, drie keer opnieuw lezen en de gevraagde of gewenste wijzigingen doorvoeren.
Dat is niet het leukste werk.
Ik heb keihard mijn best gedaan om een leuk verhaal in te leveren en als er dan nog tegenaan geduwd en getrokken moet worden, dan word ik daar niet blijer van.
En al lijkt het er soms niet op, de neuzen staan dezelfde kant op. De uitgeverij wil hetzelfde als ik: een boek op de markt brengen, dat veel mensen zullen willen lezen.
Ik heb het script doorgelopen en terug gestuurd naar de uitgeverij. Ik zit op de volgende proef te wachten.
