‘Is dit het crisiscentrum?’ vraag ik de uitbater van de wijnwinkel als ik achter de toonbank om de trap beklim. Hier wordt al het winkelwerk gedaan dat niet op de werkvloer hoort.
‘Koffie?’ stelt hij uitnodigend voor. ‘Alsjeblieft.’ zeg ik, blazend op mijn handen, die koud uit mijn handschoenen komen.
Ik ben weer op pad om informatie te verzamelen voor mijn nieuwe roman. Daarvoor ben ik steevast een beetje zenuwachtig, maar van vorige keren weet ik al: vraag iemand naar wat hij het liefste doet en hij houdt nooit meer op met praten.
De wijnwinkelman legt uit dat het ‘crisiscentrum’ ook wordt gebruikt voor wijnproeverijen. Bij die gelegenheden serveert hij zijn zelfgemaakte hapjes. Zo doet iemand dat die ooit kok was. Hij vertelt hoe de proeverijen in zijn werk gaan, met hoeveel mensen, met zoveel soorten wijn, bier, sterke drank, ofwel: spirits. Hoe hij de mening van zijn jongere medewerkers op prijs stelt, juist om de afwijkende invalshoek.
Ik zit tegenover een partij ervaring, waarvan ik steeds dieper onder de indruk kom. Zijn vakkennis is verpletterend.
Hij heeft het over smaken die moeten ‘huwen’. Hoe fantastische plannen soms in de ijskast moeten omdat hij niet genoeg personeel heeft of omdat ze financieel niet interessant genoeg te maken zijn.
‘Je moet toch je wanten droog houden, nietwaar?’ zegt hij.
Ik hoor hoe wijnadviezen eerst in de wind geslagen werden om daarna door de klanten laaiend enthousiast te worden omarmd.
Wijnimporteurs mogen langskomen, als ze ‘interessant spul hebben’. ‘Ik wil wel inkopen,’ zegt hij, ‘maar eerst proeven natuurlijk, hè?’
Na anderhalf uur geef ik de wijnwinkelman een hand en bedank hem hartelijk voor het gesprek. Ik kan niet langer blijven, ben bang dat ik teveel tijd in beslag neem van een drukbezet man, maar ik had nog uren naar hem kunnen luisteren.
