Samen schrijven: dat heb ik wel vaker gedaan. Tijdens mijn opleiding tot schrijfdocent zaten mijn studiegenoten en ik eendrachtig te pennen in de klas bij het uitwerken van een opdracht.
Of met vriendin Mary Schoon, ieder op een eigen plekje in de woonkamer. Het enige wat je hoorde was een zachtjes krassende pen en een plokkerend toetsenbord.
Dan: pauze, koffie.
Hoe ging het bij jou? Dat kan een antwoord opleveren van ‘mèh’, wat betekent: het wordt waarschijnlijk gewist, tot ‘mwah’, dat is: misschien blijft het staan.
Dan verdwijnt het schrijfwerk weer onder de dekmantel die we er zelf overheen leggen. We zijn bezig met eigen werk, ieder voor zich. Samen schrijven, maar ieder aan haar eigen boek.
Kritiek komt er niet bij kijken, dat laten we over aan proeflezers of aan de uitgeverij. We zien niets van elkaars werk. Hooguit praten we erover, beschrijven het in grote lijnen.
Maar dat gaat binnenkort veranderen.
Over enige tijd zal ik inzage moeten geven. Over een poosje zal ik me moeten verantwoorden tegenover mijn schrijfpartner. Voor het eerst in mijn schrijfcarrière ga ik samen met een andere schrijver aan een en hetzelfde stuk werken.
Waar het uiterst vriendschappelijk zal toegaan, worden ongetwijfeld – verbaal – de degens gekruist. Het wordt een uitdaging om het beste in de ander naar boven te halen.
En nee, het is niet zo dat ik makkelijk praten heb, als het toch door niemand wordt gelezen. De lat wordt niet voor niets hoog gelegd.
Het is de bedoeling dat we – hij en ik – met ons gezamenlijk product voor het voetlicht treden. Zijn idee – samen iets opzetten – gaat echt handjes en voetjes krijgen.
Ik ben al razend enthousiast en we moeten nog beginnen.
Maar in oktober 2023 staan we samen – met gebundelde krachten – op het podium van het Langedijker schrijversfestival Verhalen Halen.
