Wat goed is, behoud je.
Maar verandering is niet per sé slecht.
Verhalen Halen 2017, de derde editie, zet acht Langedijker auteurs op het podium.
Dat is nog niet eerder vertoond.
Voor deze ene keer is het evenement opgenomen in een groter gebeuren: het driedaagse Lief Langedijk-festival. Deze vorm heeft als voordeel dat er meer schrijvers kunnen optreden dan in de eerste twee edities.
Op een podium staan betekent voor de één een prettige uitdaging, voor de ander een pak zenuwen.
Het geheel kan niet zonder presentatie.
De schrijvers ordelijk voor het voetlicht brengen, dat doet Ron Wolters.
En dat doet hij goed.
Met ernst, met een kwinkslag, maar altijd passend.
Net zo passend is de muzikale omlijsting.
Dat bleek bij de vorige editie al een schot in de roos. Het brengt het schrijversfestival op hoger niveau.
Marieke en ik zijn nog weer een stapje ervarener geworden, maar een evenement organiseren blijft veeleisend.
Los van hun podiumact, vragen we de schrijvers ook nog een verhaal in te leveren voor het Verhalen Halen-boek. Het moet over een feest gaan.
In 800 woorden gaan de schrijvers ieder een eigen kant op binnen hetzelfde thema. Het tempo van inleveren loopt uiteen van onmiddellijk naar een of meerdere keren porren.
Voor de feestverhalen willen we ook van alle schrijvers een stukje van 50 woorden waarin ze zichzelf voorstellen.
Natuurlijk moet daar ook een mooi portretje bij.
De schrijvers die dat willen, kammen hun haar en laten zich kieken door fotografe Marjolein Ansink.
Als alle materiaal verzameld is, buigt Auke Zeijlstra zich over de vormgeving.
Voordat het boek kant en klaar op tafel ligt, hebben we een paar rondes corrigeren, redigeren en controleren achter de rug.
Het resultaat is een bundel uiterst lezenswaardige verhalen, voorzien van passende foto’s op de omslagen.
Daarmee kun je uitpakken.
