Ik zit aan tafel, mijn lege bord staat er nog, wanneer ik als gestoken opveer. Een steekvlam van inspiratie flitst door me heen. Dat is het! Dat is een topidee voor een column.
Bord, bestek en glas schuif ik weg. Ruimte moet ik hebben om zo rap mogelijk een dijk van een column op te schrijven.
Met mijn tongpuntje tussen mijn lippen, hanepoot ik die geweldige inblazing op papier. Ik schrijf zo snel dat het voor een ander niet meer te lezen is. Hoe sneller ik schrijf, des te groter en lelijker wordt mijn handschrift. Ik mishandel mijn Bic-pen, die ik bijna door het papier duw.
Ik vloek als de volgende zin me ontglipt. Daarnet had ik hem nog in roodgloeiende woorden in mijn hoofd en nu is-ie foetsie.
Een flardje afleiding en ik ben mijn zin kwijt. Ik baal er van dat ik zo abrupt moet afremmen.
Net nu ik het zo naar mijn zin had om met een rokende bloedgang een tekst op papier te knallen en plankgas tot de laatste punt gaan.
Ik lees het terug. Misschien pik ik die zin weer op en kan ik de column afronden in een gekmakende acceleratie.
Nee hoor. Weg.
Nieuwe poging. Nu hardop lezen. Vergeet het maar.
Ik zie ook dat er dingen niet kloppen. Zinnen lopen beroerd, kromme formuleringen, onlogisch verloop, onsamenhangend geheel. Ik ben het niet langer eens met de manier waarop ik naar de clou toe werkte. Die slaat nergens op.
Wat zag ik hierin?
Het is een ondermaatse prestatie. Liet ik me gek maken door de snelheid? Was ik blind voor het inhoudelijke?
Ik ruk de vol gekladde vellen uit mijn schrift en smijt ze kwaad in bij het oud papier. Dit was een heel slecht idee.
Die column gaat de krant dus niet halen.
