Van de kladblokken uit het begin van mijn schrijfleven schoof ik door naar een schrijfmachientje. Het schrijven hield ik niet meer geheim.
Nee – een schrijfmachine smijt je niet zomaar in een bureaulade.
Ik was met het schrijven naar buiten gekomen, maar van buitenaf was er geen sprake van enige begeleiding.
Ik was begin twintig en wat ik bereikt had op schrijfgebied, daar was ik op eigen kracht gekomen.
Autodidactisch zijn had me een eind op weg geholpen, maar het had me ook oogkleppen gegeven.
Tussen alle schrijfwetten- en regels door, had ik een paadje voor mezelf aangelegd. Onbewust liep ik om zaken heen, ik volgde mijn eigen voorkeur.
Ik kweekte uithoudingsvermogen. Waar ik eerder half afgemaakte scripts in de prullenbak gooide, bracht ik ze tot een einde.
Ik schreef al tien jaar toen ik voor het eerst aan een uitgever dacht. En aan welke uitgever moest ik mijn script aanbieden? Destijds was er nog geen Google, dus het kostte me nogal wat moeite om de adressen van uitgeverijen bij elkaar te schrapen. Maar uiteindelijk had ik er vijf – niet de minste.
Van mijn toenmalige leidinggevende mocht ik het script kopiëren op kosten van de zaak.
Voordat de envelop op de post ging, sloeg de twijfel toe. Na tien jaar schrijven kon ik wel stellen dat de liefde ervoor een blijvertje was, maar het geloof in eigen kunnen wankelde. Wie was ik om te denken dat mijn verhaal goed genoeg was om uitgegeven te worden?
Een oefening in geduld volgde.
De reacties die ik na lange tijd kreeg waren niet geruststellend, laat staan verheugend. Het ging van geen reactie, naar ‘niet geschikt voor ons fonds’ en ‘verhaal is te geconstrueerd’. Er werd verder niets bij uitgelegd. Daar was ik niet mee geholpen.
Het was om moedeloos van te worden.
