Ik had me de denksessies over mijn twaalfde boek anders voorgesteld. Ik wilde wegkruipen in de intimiteit van een nieuw, leeg en heerlijk schrift. Zonder dwang op een relaxte zaterdagmiddag, bijvoorbeeld. Maar het lijkt wel te vervluchtigen.
Toen ik nog bezig was met boek 11, kon ik haast niet wachten om met deze nieuwe roman te beginnen. Nu staat niets meer in de weg en het lijkt wel ongrijpbaar te worden.
Ik vraag me af: wat wilde ik ook weer zeggen met deze roman? Om welk punt draaide het ook weer?
Ik heb het me bedacht, maar het is uit mijn handen geglipt.
Een nieuw script krijgt van mij het podium, krijgt plankenkoorts en schiet terug tussen de coulissen.
Niet leuk, maar ik weet wel: het komt terug, uiteindelijk wil ook dit verhaal geschreven worden.
