Het is niet zo dat er, elke keer als ik een column moet aanleveren voor het weekblad, spontaan wat in me opkomt. Regelmatig borrelen er ideeën op, die ik dan maar snel noteer, om er later een stukje over te schrijven.
Stel je voor dat ik thema’s kwijtraak. Ik heb er maar een lijst van gemaakt. Het kan maar vastgelegd zijn.
Een beetje geordende en georganiseerde schrijfster is zuinig op haar ideeën.
Voor deze keer was het thema Schaamte. Toen ik dat ooit opschreef, had ik er gedachten bij. Ik wilde er zus en zo in schrijven, ik wilde dit en dat benoemen.
Dat heb ik niet opgeschreven.
Zei ik net iets over geordend zijn?
Ik hoor nu nog hoe we elkaar, vroeger thuis, noemden als we zulke stommiteiten uithaalden: ossekop.
Tot zover dus mijn waterdichte systeem.
Het systeem dat me zou helpen om onderwerpen zo weer op te lepelen.
Nou, niet dus.
Er stonden wat steekwoorden bij. Die hielpen ook niet.
Het was of die lijst verwijtend terug keek: kan ik het helpen?
Wat eerst zo’n leuk idee leek, daar bleef zo langzamerhand niet meer dan een zootje ergernis van over.
Ik bleef zitten, boos kijkend naar dat lege scherm. Er moest en zou een column komen.
Echt niet.
Het is zo nijdig dat, als ik een eind uit de buurt ben van pen en papier, de mooiste volzinnen achter elkaar aan rollen, maar eenmaal achter mijn computer zijn ze verdampt of mijn gedachten rennen alle kanten op, maar wel bij mij vandaan. Elke gedachte waarnaar ik grijp, ontglipt me. Ze staan op veilige afstand, buiten bereik, dat sliep uit gebaar te maken, met wijsvingers die over elkaar strijken. Daar zit je dan, als schrijfster, met een lijst van hier tot Tokio, maar zonder inspiratie.
Ik moest me schamen!
