Zou je misschien even met me mee willen kijken naar het omslag van De puzzel van Pleuni? vroeg een medewerkster van de uitgeverij. In de bijlage van dat mailtje zat het hele omslag van mijn nieuwe roman, wat er in deze fase uitzag als de voorkant, achterkant en de rug van het boek.
Het pdf-bestand toont een opengeslagen boek, alsof het met de kaft naar boven is neergelegd.
Op de voorkant prijkt een afbeelding, die op symbolische wijze de inhoud van het verhaal weergeeft.
Hoe de ontwerpster dat heeft samengevat, dat dwingt bewondering af.
Op de rug is in postzegelformaat de afbeelding op de voorkant herhaald, daaronder mijn naam, de titel en het logo van de uitgeverij. Het laat me doen wat iedereen doet als hij of zij voor een boekenkast staat. Ik leg mijn rechteroor op mijn schouder om het te kunnen lezen.
Op de achterkant staat een korte inhoudsomschrijving, verdeeld in twee alinea’s. De eerste is een inleiding, de tweede alinea licht een tipje van de sluier op. Hierin wordt iets van de inhoud onthuld. Zodanig, dat het vragen oproept, dat het de lezer nieuwsgierig maakt. Het moet de lezer prikkelen. Die moet hiermee overgehaald worden om het hele verhaal te lezen.
Het effect dat die korte tekstjes moeten hebben, grenst aan het magische.
Daarentegen hebben die paar alinea’s op de achterkant van een boek een hele droge, nuchtere benaming: dat wordt de plattekst genoemd.
Ik heb het omslag bekeken en laten weten dat het geheel er prachtig uitziet.
Ik was vooral verrukt van de ankeiler die boven de plattekst prijkt.
Wie die bedacht heeft, weet ik niet, maar het moet iemand zijn geweest met een filosofische inslag. Iemand die het thema en de inhoud van het boek zo kan samenvatten, daar neem ik mijn pet voor af.
