Opeens was het gebeurd. Ik kon geen belletjes meer aannemen.
Mijn telefoontoestel, die van de vaste lijn, had kuren. Hij was aan vervanging toe. Tenminste, dat nam ik aan.
Nu ben ik er al eens door mijn oudste dochter op gewezen dat ik niet zomaar blindelings wat moet aanschaffen. Via Google – meer specifiek Google Shopping – kun je soms een voordeeltje in de wacht slepen.
Of ik dat toch maar van haar wilde aannemen.
En omdat ik niet te beroerd ben om iets aan te nemen, zeker niet als het van mijn pientere kind komt, heb ik daar eerst gekeken. Maar ik bleef de uitgave te groot vinden.
‘Heb je al op Marktplaats gekeken?’ reageerde mijn eerstgeborene toen ik haar dit relaas deed.
‘Nee.’ zei ik. Neemt u van mij aan dat ik niet zo Marktplaats-erig ben.
Voordat ik dat eenlettergrepige woord had uitgesproken, was mijn oudste telg al aan het zoeken. ‘Hier, kijk!’
Ik had nog niet met mijn ogen geknipperd, of ze had al resultaat.
‘Een tientje.’
Dat bod kon ik aannemen.
‘En af te halen in Oudkarspel.’
‘Verkocht.’ zei ik. ‘De betaling? Hoe…?’
‘Ik stuur je wel een tikkie.’ zei dochterlief.
Het werd zo klip en klaar voor me geregeld, dat kon ik alleen maar aannemen.
‘Waar kan ik hem ophalen?’
Mijn druk op haar mobiel rammelende kind, noemde de straat – slechts één wijk van mij verwijderd. ‘En of je er om vijf uur kunt zijn om hem op te pikken.’
‘Ik neem aan van wel.’
Die straat, zo dichtbij, ik mocht toch aannemen dat ik die kon vinden.
Ik heb alle straatnaambordjes in die wijk gezien, maar niet degene die ik zocht.
Veel later dan afgesproken nam ik mijn nieuwe tweedehandsje aan.
Dat ik zonder meer op dat adres zou aanrijden, had ik veel te stellig aangenomen.
P.S.: Wat deze roestige machine bij een column over aannames doet, weet ik ook niet, maar dat is waarmee pixabay op de proppen komt, als je ‘aannames’ intikt.
