Veel sieraden draag ik doorgaans niet, maar een horloge en oorringen horen bij mijn vaste uitrusting. Mijn horloge doet niet anders dan al meer dan 33 jaar de tijd wegtikken, maar mijn oorringen zijn van een avontuurlijker slag.
Ze hebben een bescheiden formaat. Het zijn maar kleintjes, die ringetjes van titanium met goud, ze passen nog niet eens om mijn ringvinger, om de maat aan te geven.
Het is niet zo dat ze me elke keer opvallen als ik in de spiegel kijk, maar voor de keuze gezet: ik zou geen mooiere kunnen vinden. Ik heb dus destijds de juiste uitgekozen.
Ik heb mijn oorringen kunnen kopen omdat ik lang geleden een prijs won in een loterij. Die kleine sieraden werden meteen beladen met een diepe betekenis, omdat ze het begin markeerden van mijn leven als gescheiden vrouw, als alleenstaande moeder.
Als bepaalde gelegenheden niet om iets anders vragen om in mijn oren te hangen, draag ik ze. Kortom, bijna altijd.
Ik ben er al twee keer eentje kwijtgeraakt.
Mijn dochter vond er destijds eentje terug op de vloer van de trapkast.
Maar de andere keer leek dat kleinood voorgoed verloren.
Ten einde raad gaf ik mijn geliefde oorring, tot in detail beschreven, als verloren voorwerp op bij de redactie van het Langedijker Nieuwsblad.
Ik dacht niet hem ooit terug te krijgen.
Dat ik gehecht was aan mijn ringetjes, bleek wel uit hoe erg ik het vond er eentje kwijt te zijn.
Eentje van de twee dragen was geen gezicht, dus die deed ik ook maar uit.
Maar mijn oorring werd gevonden. In Sint Pancras nota bene!
Zielsgelukkig haalde ik mijn kostbare bezit op!
Ze mogen dan af en toe op stap gaan, ze komen ook weer terug.
Oorringen die je weer opzoeken… als dat geen uitzonderlijke soort is.
