Een boek schrijven is een langdurige klus. Het is nu eenmaal geen snelle sport.
Het is ook niet alleen maar het ambachtelijke van op een toetsenbord rammelen of schriften vol schrijven met aantekeningen.
Om het verhaal bezieling mee te geven, leef ik me in. Ik blaas mijn hoofdpersonen zo veel leven in dat de lezer hen ook voor zich ziet. Ze moeten – zeg maar – van het papier af komen.
Ik probeer het verhaal net zo beeldend weer te geven als de film die zich in mijn hoofd afspeelt. De beelden die ik voor me zie, beschrijf ik.
Als een strenge regisseur laat ik het mijn boekfiguren alsmaar opnieuw doen, tot het helemaal naar mijn zin is.
Zo komen mijn boeken tot stand.
Hoe klinisch dit ook klinkt, het kan niet zonder dat ik er emotioneel bij betrokken raak.
Als ik een hoofdpersoon creëer, moet het wel iemand zijn met wie ik door de bocht kan. Ik moet vele uren, dagen, zelfs maanden doorbrengen met de heldin van het verhaal. Ik moet er niet aan denken dat het iemand zou zijn aan wie ik me erger vanwege nare karaktertrekken.
Zo’n boekpersonage moet een sympathiek mens zijn, maar ze mogen wel wat geks hebben. Ik laat ze tegen een geheim oplopen, bijvoorbeeld. Iets waarbij ik de hoofdpersoon graag terzijde sta.
Dan is er ook nog die knapperd die het hart van de heldin gaat veroveren. Dat moet een kerel zijn die mij ook aanspreekt. Het is geen watje maar hij heeft wel zijn zachte kanten.
Natuurlijk geef ik hem strijd, hij krijgt haar zomaar niet.
Hij laat steeds meer van zichzelf zien. Hij wordt zo leuk, dat ik onvermijdelijk verliefd op hem word. Tot het eind van mijn boek. Dan is die verliefdheid over. Dan moet hij weg. Voor hem een ander.
