Ik ben heel goed in het draaien van shagjes. Al sinds ik een jonge meid was. Maar ik heb nooit één peuk gerookt.
Ik kan stropdassen knopen. Zonder na te denken leg ik een spatzuivere knoop in zo’n ding. Draag ik ooit stropdassen? Nee, natuurlijk niet. Ik heb niet eens een man voor wie ik – effe, hatseflats – zijn das kan knopen.
Ik spreek vier buitenlandse talen, maar ik ben al jaren niet meer over de grens geweest. Misschien ook beter van niet, want als ik me in het Spaans moet uitdrukken word ik zo verlegen, dat ik à la minute met mijn mond vol tanden sta.
Ik heb ooit in een opwelling mijn vaarbewijs gehaald. Het staat hartstikke interessant om met die blauwe pasjes te wapperen, maar ik heb geen boot. Nooit gehad.
Van de bloemen en planten in mijn tuin ken ik de Latijnse en Nederlandse namen. Het heeft niet veel zin om ze daarbij te noemen: ze zeggen toch nooit wat terug.
Queen, de band, heeft een liedje waarvan een gedeelte van de tekst in het Japans is: ik ken het uit mijn hoofd. Sinds mijn zestiende.
Ik heb een heel seizoen les gehad in ballroom dansen. Ik struikel nog steeds over mijn eigen voeten, zelfs met een partner die sterk leidt. Maar die knappe jongen, die ook op les zat, op wie ik zo verliefd was… die zie ik nog zo voor me.
Ik ken nog toestelnummers uit mijn hoofd van collega’s uit een baan van veertig jaar geleden.
Ik heb maanden op naailes gezeten, maar ik heb nooit een jurkje genaaid voor mijn meiden. Dat laat ik maar aan mijn moeder over, zij is me daarin dik de baas.
Ik onthoud wat vergeten mag worden en wat ik had willen onthouden… Ja, dat ben ik vergeten.
