Wie ooit bij mij thuis geweest is, zal het kunnen beamen: het is netjes bij mij. Het is echt nooit een bende.
Ik sla niet stiekem met een bloedgang aan het opruimen als er visite komt, nee, het is altijd netjes.
Ik houd nu eenmaal niet van troep. Ik zit niet graag in de rotzooi. Een beetje tegen een puinhoop aan zitten te kijken, dat wil ik niet. Je zou mij een netheidsfreak kunnen noemen, maar aan het feit dat alles bij mij een vaste plek heeft, ligt iets diepers ten grondslag.
Ik heb nu eenmaal een hekel aan zoeken. Ik kan er niet tegen om iets kwijt te zijn. Niet voor niets is mijn huis altijd opgeruimd. Dat is puur om mezelf te vriend te houden.
Het gebeurt, bij hoge uitzondering, als een unicum, als ultieme zeldzaamheid, dat ik iets niet kan vinden. Iets kwijt zijn dat haalt het slechtste in mij naar boven. Daar word ik een regelrechte heks van. Dan ben ik niet meer voor rede vatbaar.
Tierend en vloekend en scheldend haal ik mijn hele huis overhoop. Dat is dan meteen een van de weinige keren dat het een bende is bij mij thuis.
Ik zoek op de meest onzinnige plekken, waar het kwijtgeraakte ding zich absoluut niet kan bevinden.
Het meest onschuldige voorwerp, ik noem als voorbeeld mijn haarborstel, dat zich dan onverklaarbaar verborgen houd, verdenk ik van een persoonlijk tegen mij gerichte aanval. Om me te treiteren. Om me in te wrijven dat ik vreselijk kinderachtig ben met mijn netheidsmanie. Als ik die borstel weer vind, dan is hij nog niet jarig.
Ik bedenk op dat moment niet dat ik het zelf misplaatst heb. Even nadenken zou mij kalmpjes naar het verloren voorwerp leiden. En dan zou ik voor niks kwaad zijn? Echt niet!
