Wie mijn boek ‘De tuin van Teun’ heeft gelezen, weet dat er een Evita in voorkomt. Of ik te veel of te weinig kenmerken van deze frêle, 89-jarige dame heb genoemd, daarover kunnen de meningen verschillen. In mijn boek had ze spierwit haar, dat in een wiebelige knot zat opgestoken. Gebruind door een jarenlang verblijf op Ibiza, vielen in haar gerimpelde gezicht de blauwe ogen op, die erop wezen dat ze geen Spaanse van geboorte was. Klein van stuk, maar formidabel van karakter. Deze oude dame zette je zomaar niet aan de kant. Ze bezat niet alleen de wijsheid van haar jaren, maar ook een scherp verstand. Evita wist snel tot de kern van de zaak door te dringen. Ze diende de mensen om haar heen van repliek, maar altijd rechtvaardig en ter zake doende.
Dat er een Evita zou meespelen in mijn roman, dat wist ik allang, maar ik heb erover nagedacht hoe ze eruit moest zien. Wat voor type moest die rol dragen? Ik zal u een geheimpje verklappen. Ik heb deze dame niet ‘verzonnen’. Ik heb haar uit het ware leven overgenomen. Ik zie haar regelmatig, ik ken alleen haar voornaam, maar die noem ik uiteraard niet. Deze dame, dan weet ik dan wel, is ook een eind in de tachtig. Ze heeft een prachtig Amsterdams accent. Gebruinde benen, door vakanties in Spanje (weet ik ook). Ze draagt gewaagde sieraden (‘van de Kringloop, hoor’, vertrouwde ze me ooit toe). Haar ogen twinkelen van levenslust. Wat ik het mooiste vind, is dat ze nooit de deur uitgaat zonder haar lippen felrood te stiften. Het maakt haar glimlach nog vrolijker. Beste mevrouw, ik geef het toe: als je een zoekende schrijfster tegen het lijf loopt, dan kun je er op wachten. Er wordt zo een boekpersoon van je gemaakt.
