Weg ermee, die post-its! Die lagen maar uitgestald, zodat ik voeling kon krijgen met het verhaal.
Dat gebeurde niet!
Deze werkwijze is niks voor mij. Ik sta al klaar met de papiermand om met een grote zwaai de tafel leeg te vegen.
Maar nee.
Het zijn toch ideeën.
Ik neem ze over in een word-tabel. Tijdens dat overnemen begint de magie. Er poppen meer ideetjes op. Hoewel er nog geen papier aan te pas komt, ben ik al aan het schrijven. Zo kan ik het wel noemen, ik hoor de stemmen van de hoofdpersonen al. Dit werkt wel voor mij.
Ik kom in het verhaal, het verhaal komt in mij. Ik wen aan het verhaal. Ik krijg er voeling mee.
Ik kom nog niet in actie, maar ik zit ook niet stil.
Voor mijn nieuwe boek moet ik met mensen praten. Ze het hemd van het lijf vragen. Het verhaal zal me op verschillende plekken brengen, in diverse situaties. Ik moet mensen spreken die in hun dagelijks werk bezig zijn met zaken waarvan ik te weinig afweet om levensechte scènes neer te kunnen zetten.
De telefoon pakken om met wildvreemden af te spreken is het spannendste gedeelte. Als ik alleen nog maar een afspraak heb gemaakt met een expert op dit of dat gebied, sta ik al te springen van enthousiasme.
Ik bedenk relevante vragen bij de scènes die ik voor me zie. De deskundigen kunnen dan toegespitste en voor mij direct bruikbare antwoorden geven.
Ik kom in onbekende omgevingen, ik ontmoet nieuwe mensen. Wat ik van hen hoor, wat ik zie en beleef absorbeer ik gretig.
Zo verzamel ik al veel informatie, maar ik doe er nog even niets mee. Het boekplan moet eerst worden goedgekeurd door de uitgeverij. Tot die tijd draai ik stationair, verlangend om te beginnen.
