’s Ochtends bij het aanzetten van de computer kijk ik meteen of er nog wijzigingen zijn in de reservering van het Mysterie van Langedijk. Is er een afmelding binnengekomen? Of willen er juist meer mensen mee?
Dan moet ik mijn schipper daarvan zo snel mogelijk op de hoogte stellen. Ik stuur hem een appje. Het Mysterie gaat pas in de middag van start. De schipper heeft nog tijd om de wijzigingen op te vangen.
Ik heb nog tijd om thuis aan mijn manuscript te werken. Dat gaat wonderwel.
Tot ik pauze neem en ik merk dat mijn handen trillen. Dat kan niet van de zenuwen komen, want ik heb al een paar keer het Mysterie gedraaid.
Niettemin, een beetje spanning is goed.
Ik pak mijn tas in en controleer nog drie keer of ik het dagboek van de bakker wel bij me heb.
Heeft de schipper mijn appje al gezien? Nee.
Ik bel hem. ‘Ik zie net je appje.’ zegt hij. Hij is op de hoogte.
‘Zin an?’ vraagt hij kortweg.
‘Ja hoor.’ piep ik.
Er zit opeens een brok in mijn keel. Dat had ik net toch niet? Zou het van de zenuwen komen? Ach, welnee.
De schipper heeft een voorsprong op mij. Omdat hij al bezig is met de hapjes en drankjes, is hij al in zijn rol.
Keurig op tijd (lees: te vroeg) ga ik op weg.
Mijn handen trillen niet meer.
Nu trilt mijn hele lijf.
De boot ligt al startklaar. De schipper staat klaar om te beginnen. Nu kan ik ook eindelijk in mijn rol komen. Als het eerst maar eens begonnen is.
De gasten stappen aan boord. De schipper heet ze welkom. De boot komt in beweging. Het Mysterie is begonnen.
Dan komt het goed. Het komt gewoon allemaal goed.
