Het is natuurlijk van de zotten om je gebrek aan fantasie of schrijfspieren de schuld te geven van het niet beginnen met je script.
Nu ik eenmaal begonnen ben, kijk ik een beetje minachtend naar die excuses.
Nu komen de uitdagingen weer van een andere kant. Met het nodige schrapwerk, met correcties en herzieningen, heb ik hoofdstuk 1 afgekregen.
Ongeveer. Ik denk dat ik deze toon, deze klankkleur wil doorzetten.
Met vellen vol aantekeningen ligt het materiaal voor mijn verhaal opgeslagen, zoals in een pakhuis. Nu nog de juiste keuzes maken.
Ik vraag me bijvoorbeeld af wat een goed moment is om een dialoog in het verhaal te plaatsen. Hoe werk ik naar dat gesprek toe? En waar moeten de hoofdpersonen het dan over hebben? Door met mezelf te praten, geef ik de karakters hun tekst. Wat ze zeggen, slaat nergens op. Opnieuw proberen.
De twijfel slaat weer toe. Is het slimmer om eerst wat anders te laten gebeuren?
Dan komt er weer een ander idee boven: ik wilde hier toch de nadruk leggen op de emotionele omstandigheden van personage X? Haar gedachtewereld moest toch aan het licht gebracht worden? Verlies ik dan de aandacht van de lezer omdat ik de spanningsboog laat inzakken?
Aan de andere kant, een beetje rust in het verhaal is ook fijn.
Ik besluit dat het leuker is om dat emotionele stuk te verstrooien door het hele verhaal heen.
Het is nog maar kort geleden dat ik niet op gang kon komen. Nu staan er allerlei thema’s, onderwerpjes, gesprekken, scènes en bruggetjes te trappelen om beschreven te worden. Ze strijden zo hard om de voorrang dat ze de uitgang blokkeren.
Ik weet gewoon niet wat ik moet kiezen. Er is zoveel materiaal. Wat komt nu eerst?
Het is lastig, maar beter dan geen verhaal hebben.
