Het was een markt die het niet ging worden. Dat was bij aankomst al duidelijk.
Waar Mary en ik anders altijd gemotiveerd en enthousiast onze boeken en posters uitstallen op de kraam, was het nu lusteloos en plichtmatig. De hitte zou de handel ongetwijfeld onderuit halen.
Het was waarschijnlijk wijzer geweest om helemaal niet heen te gaan.
Voor vertrek had ik een vangnet voor een al te grote teleurstelling ingebouwd. Met een fatalistisch ‘reken maar nergens op, dan kan het alleen maar meevallen’, ging ik erin.
Nu was het alleen een kwestie van de stemming op peil houden. Net zo goed een toer, want vijf uur zitten op bijna geen handel: dat gaat verdacht veel op werken lijken.
Met water en waaiers hielden we onszelf net genoeg bij bewustzijn om vriendelijke praatjes met de mensen te houden. Kijkers, waren het, die mensen, geen kopers.
Zo’n slechte markt kun je een keer oplopen. We wisten al gauw dat dit ons ijkpunt voor slechte markten zou worden.
Maar, als je het zien wilt, heeft elke donkere wolk een zilveren rand.
Zo was daar die mevrouw, die me verontschuldigend toelachte dat ze mijn boeken al geleend had uit de bibliotheek. Er eentje kopen zou ze dus niet.
‘Maar ik heb me wel eens afgevraagd hoe jij mijn probleem zou oplossen.’
Ik liep om de kraam heen. ‘Wat bedoelt u?’
‘Jij lost problemen in je boeken op zo’n prachtige, psychologische manier. Jij zou vast wel weten hoe ik…’
Op dat punt kwam ik al los van de grond. Die lieve mevrouw veronderstelde meer wijsheid in mij dan ik werkelijk bezit, maar dat ze steun had gevonden in mijn boeken, was een compliment dat mij vleugels gaf.
Heel die slechte markt was vergeten. Mijn portemonnee bleef leeg, maar ik kwam met een rijk gevoel thuis.
