Het Mysterie van Langedijk was voor mij nog wel het meest mysterieus. Inspiratie is mooi, maar het levert geen kant en klaar verhaal op.
Het moest aan een aantal bestaande locaties en waargebeurde feiten gekoppeld worden. Door hier en daar de hand te lichten met de jaartallen, zou ik het met spanning, fantasie en humor aan elkaar smeden.
Ik kon nog wel wat achtergrondmateriaal gebruiken. Dat haalde ik op bij Nico Vader van de Museale Scheepshelling.
Nico is een rasverteller. Hij spreekt over het verleden, tot ruim 100 jaar terug, alsof hij het zelf heeft meegemaakt.
Die toon heb ik overgenomen, maar naast het bouwen van rondkonten, kon ik niet veel gebruiken van wat ik te horen kreeg. De fijne middag die ik op de scheepshelling had, zal ik nooit vergeten.
Research doen op deze manier is plezierig, maar het verhaal vlotte nog niet erg. Met goede vriend Ron Wolters ging ik op pad. We bezochten de locaties die ik had uitgezocht, om de sfeer en de zeggingskracht ervan te absorberen.
Op die plekken stelden we ons voor wat er gebeurd zou kunnen zijn. Het overal aanwezige water bracht al veel ideeën op. Niet allemaal even vrolijk. Er konden daar dingen gebeurd zijn die het daglicht niet verdroegen. De kerk kreeg een rol. Met het statige slaan van de klok, kreeg de kerk zelfs tekst. De gerespecteerde oude iep speelde zijn eigen partijtje mee.
Het Mysterie van Langedijk moest beginnen op de plek waar je vanuit alle windrichtingen wordt besprongen door de geschiedenis van het dorp: de Bakkersbrug. Het zou ongeloofwaardig worden als er dan geen bakker in het verhaal voorkwam.
Ik had mijn hoofdpersoon: een bakker.
Maar nacht en ontij, diefstal, bedrog: dat waren alleen maar de duistere kanten van het leven. Er kwam toch wel een happy end?
