Je hebt sprekers die moeiteloos bij het onderwerp blijven. Die op bijna zakelijke toon hun gedachten daarover weergeven.
Die gesprekken kunnen net zo plezierig zijn als die waarin het een beetje kabbelt.
Alleen bij de gerichte sprekers heb je in no time de benodigde informatie te pakken.
Bij de wat weifelende praters is de toon vlakker. Dan wordt er veel gezegd, maar zonder al te veel nadruk.
Met wat meer interviews op de teller, merk ik dat ik mijn indrukken meer en meer kan categoriseren.
Tijdens het gesprek met zo’n makkelijke prater, kom ik in een soort flow en zie ik al zowat het uitgewerkte interview voor me. Ik bedenk wat in het intro moet, wat in de eerste alinea, de volgende en zo door. Ik zie streamers verschijnen, waarom ik zelf al in de lach schiet. Ik heb de titel in mijn hoofd en maak die af met een chapeau.
De wat minder kleurrijke gesprekken kunnen nog altijd positief zijn, maar minder ter zake. Ik vind het prettig om dan het transcript voor mijn neus te hebben zodat ik rustig op zoek kan gaan naar de pareltjes.
De loop van het gesprek aanhouden levert doorgaans niet de beste verhalen op. Die les van mijn medetekstschrijver heb ik goed in mijn oren geknoopt. Een rond verhaal is een veel succesvoller concept. Daarbinnen hoef ik niet de chronologische volgorde aan te houden.
De uitspraak die ik in het intro wil hebben, kan ergens middenin de geschiedenis voorkomen. Aan mij de taak om uit de rest van het materiaal een logisch verhaal te distilleren, zelfs als dat voor en achteruit springt in de tijd.
Als ik eenmaal het eerste pareltje heb gevonden, treedt er een wetmatigheid in werking. De logica ontgaat me, maar de alinea’s dienen zich in de juiste volgorde aan.
