Een cursiste vraagt het voor de zekerheid nog maar eens na: ‘Is dit echt de laatste les?’
‘Ja, dit is waarvoor ik gevraagd ben door de organisatie.’ leg ik uit.
Een ander doet een voorzet. ‘Maar je gaat toch wel door?’
‘Mogelijk, maar dat beslis ik niet in mijn eentje.’
Ook in de laatste les gaan we stevig aan de slag. Alleen lukt het me weer niet om het tijdschema in mijn draaiboek aan te houden.
Anderhalf uur is niet veel als we nog eens flink doorpraten over beginzinnen. Aan dat onderwerp blijkt hoe langer, hoe meer te ontdekken.
Ik wilde nog een oefening doen: een rijmend gedicht van tien regels, waarin de titel van een liedje voorkomt. Dat blijft helaas hangen in aanzetten. Wat de cursisten ervan maken, zal ik niet meer mee krijgen. Opgeven als huiswerktaak gaat niet in de laatste les. Het is niet anders.
Ik neem me voor om de volgende reeks lessen creatief schrijven niet zo vol te stoppen. Het is jammer wanneer oefeningen niet af komen. Ik moet eens goed naar een tijdsverdeling kijken.
Als eindspel schotel ik de cursisten een pantoum voor, het gedicht dat je met zijn allen in elkaar zet. Het thema is voorjaar. Ik schrijf mee en vul mijn regels met geel bloeiende narcissen, fladderende vlinders en openbarstende knoppen.
Mijn onverbiddelijke draaiboek zegt dat het tijd is om de evaluatieformulieren uit te delen.
De cursisten vullen de vragen met vaart in.
Altijd een nerveus momentje voor de docent, want in die formulieren komt uit wat ze werkelijk van de cursus vonden.
Na bedankjes, tot ziens, succes met alles en wel thuis, sta ik weer buiten.
Om de ingevulde evaluatieformulieren heb ik me voor niets druk gemaakt.
Het is een aanbeveling om met de volgende cursus te beginnen. In de herfst.
