Als schrijven mijn ambacht is, dan is de dialoog mijn speelgoed.
Er zijn meer methodes om vaart in mijn verhaal te brengen, maar het gesprek is een van de belangrijkste aanjagers.
Tweespraak is een uiterst creatief onderdeel van het schrijven. Het brengt het verhaal verder zonder ik me hoef uit te putten in allerlei beschrijvingen.
Laat de hoofdpersonen het maar aan elkaar kletsen.
Ik schrijf de karakters naar hun samenspraak toe. Daarbij hou ik in gedachten hoe ze in elkaar zitten. Ze betreden de gespreksarena met het hun hele hebben en houwen. Wat ze bespreken kan een acceleratie in het script betekenen. Terwijl ze kletsen, wordt het de lezer duidelijk waar ze zich druk over maken. Waarover ze het oneens zijn.
De frictie voelbaar maken in een overleg is een fantastische springplank in een verhaal. In hun praatje kruisen de hoofdpersonen de degens. Wat betekent dat voor de verhaalloop? Hoe gaat het nu verder?
De hoofdpersonen worden uit elkaar gedreven door een discussie. Was er eerst harmonie tussen de belangrijkste karakters? Dan heeft die nu krassen opgelopen. Het moet weer rechtgebreid worden, maar de neuzen staan eerst nog verschillende kanten op.
Dit is alleen nog maar een blog, maar ik sta nu al te trappelen om die twee dwarse koppen weer bij elkaar te brengen. Ik zal ze situaties geven waardoor ze een andere mening toegedaan zullen zijn. Waardoor ze op een andere manier het gesprek met elkaar aangaan.
Ze komen weer bij elkaar, linksom of rechtsom. Ik zal hen beiden bijstaan. Met zachte influisteringen. ‘Misschien is het beter als…’ of ‘Het is slimmer als…’
Wat gaat er gebeuren?
Klaren mijn twee boekfiguren in een paar raak gekozen zinnen de lucht? Vinden ze dezelfde golflengte terug? Om elkaar daarna weer als beste vrienden – of geliefden – in de armen te vallen?
