Wij – Mary Schoon en ik, Afra Beemsterboer: schrijfsters van familieromans, voor wie dat nog niet wist - hebben al een aantal keren op de markt gestaan.
We zijn ons er volledig van bewust dat het kraampje er een beetje knap moet uitzien. Het oog wil ook wat. Dus met alleen boeken op tafel leggen, zijn we er nog niet. Er moet ook nog een hoop omliggende zooi mee.
Mary en ik gaan altijd samen. Dat is veel gezelliger dan in je eentje op een markt te staan. En als je moet plassen, is het wel handig als de andere kraamvrouw een oogje in het zeil houdt.
Om het nog maar niet te hebben over een nogal cruciaal punt: ik heb geen auto.
Als de marktdag zich aandient, komt Mary me ophalen. Haar spullen staan uiteraard al achter in de auto. Mijn lading komt daar nog bij. Ik stel me voor dat de buren schik hebben als wij met armenvol spullen lopen te sjouwen.
Met dubbele bepakking ligt de laadruimte zo vol dat de achteruitkijkspiegel spontaan zijn functie verliest.
De auto is volgestampt met dozen, tassen en zakken. We maken ons geen zorgen over hoe we voor de terugweg alles weer in de auto moeten krijgen. We gaan immers minstens een paar dozen boeken leeg verkopen. We houden vanzelf meer ruimte over.
Aan het eind van de dag hebben we een aantal boeken verkocht.
Jawel!
Het verschilt van keer tot keer, maar we gaan in ieder geval met minder boeken naar huis dan dat we heen kwamen.
Terwijl we inladen, evalueren we de dag op plus- en minpunten. Trots maken we de leeg verkochte dozen plat.
Om dan tot onze stomme verbazing te ontdekken dat het volume van de lading niet is afgenomen. We gaan met dezelfde propvolle auto weer naar huis.
