Van binnen roert het zich. Ik herlees de brieven die ik van Leni Saris heb ontvangen. Die persoonlijke documenten hebben de macht om de tijd terug te draaien. Het is al een flink aantal jaren geleden dat Leni Saris is overleden, maar die brieven zijn nog zo levend. Dat je de gedateerdheid er soms in proeft, doet er niets aan af.
In juli 1986 gooide ik het eerste visje uit om contact te leggen. Als reactie op de kwesties die ik met haar wilde bespreken, kreeg ik te horen dat ze, zonder het manuscript te hebben gezien, natuurlijk ook niet kon zeggen wat er mee mis was.
Op dat moment zat ze tot haar oren in het werk.
In april had ze op feestelijke wijze het 85ste boek uitgereikt aan de burgemeester op het gemeentehuis van Rotterdam. Er lagen nog ter lezing aangeboden manuscripten, waar ze niet aan toekwam. Bovendien zat haar uitgever te springen om haar volgende manuscript, dat uiterlijk half augustus ingeleverd moest worden.
In september zou de rust weerkeren. Tegen die tijd was ik van harte welkom om langs te komen met mijn manuscript.
Begin september schreef ik dat ik graag gebruik wilde maken van de uitnodiging om langs te komen.
Ik kon inmiddels melden dat Uitgeverij Kluitman mijn script had terug gestuurd met de opmerking dat ik wél schrijven kon. Het enige dat ze op mijn verhaal tegen hadden was dat het veel te lang was.
Leni antwoordde: kun je niet wat aan de lengte doen? Ze wees me erop dat een onbekende auteur een risicofactor is voor een uitgeverij, die per jaar al zo veel boeken uitgeven. Ze raadde me aan ervoor te zorgen dat mijn werk er netjes uitzag. En blijven opsturen!
En ja, ik was van harte welkom.
