Zijn bijnaam was Eppo. Dat komt als eerste weer boven als ik aan de leraar Duits denk. Zijn ware naam ben ik kwijt. Puur op herinneringen afgaan is riskant, ik weet het. Ik zie nog wel een kogelrond, kaal hoofd voor me. Hij was klein en hij woonde idioot ver van de MEAO vandaan. Hij was raar. Hij was een zelfbenoemd ziener, die ooit de schoolcarrière van de hele klas voorspelde. Hij kreeg slechts in één geval gelijk. Die arme jongen verdween inderdaad geruisloos van school. Noem dat maar niet raar. Van deze rariteit leerden we Duitse handelscorrespondentie. Dat was het idee. Ik kan me er geen woord meer van herinneren. Wat ik nog wel weet, was dat hij schreef. Pagina’s vol onbegrijpelijke teksten. Of dat ooit is uitgegeven: niks van gemerkt. In de typeles (correctie: in de les machineschrijven) kreeg de hele klas een vel van Eppo’s gedachtenkronkels. Je kreeg maar een brokje, je zag nooit het hele verhaal. Dat hield de onbegrijpelijkheid in stand. Maar goed, je had weer een uur machinegeschreven. Eppo had op die manier zo’n dertig goedkope secretaresses.
Van Eppo kreeg ik de tip om mijn verhaal te laten registreren bij de Belastingdienst. Ik volgde zijn raad op. Ik bood mijn script aan op het kantoor in Alkmaar.
Alweer: de herinneringen hieraan zijn vaag. Ik moest waarschijnlijk iets betalen. Naderhand kreeg ik mijn eigen werk weer terug. Elke pagina was voorzien van een handgeschreven nummer: van één tot en met honderdtweeëntachtig.
Nu komt er een gokje: ik denk dat dit een soort eigendomsverklaring was, die diende tot een verhaal werd gepubliceerd door een uitgever.
Maar… deze actie heeft hetzelfde lot getroffen als Eppo en het woord machineschrijven: ze zijn opgegaan in de nevelen des tijds.
