Onverwachts gaat het best, wordt er wel gezegd, wat zoveel betekent als dat je zomaar overvallen kunt worden door leuke dingen. Dat ik door een voor mij volstrekt onbekende mevrouw werd aangesproken over de band Haevn, door een eerder verschenen column, bijvoorbeeld. Ik stond tussen de aardappelen en uien bij de Toko toen ze vroeg: ‘Jij bent ook fan van Haevn, toch?’ In het gesprekje dat volgde ging het over optredens die zowel zij als ik hadden bijgewoond. Enthousiast meldde ze dat ze de volgende avond naar een concert van de twee Limburgers zou gaan. Ik wenste haar veel plezier. Dat was het. We gingen ieder weer ons weegs. Dacht ik.
De volgende dag was er een voicemail ingesproken. ‘Je spreekt met…’ Er werd een naam genoemd. ‘Ik denk niet dat de naam je iets zegt, maar ik sprak je gister aan bij de Toko over het concert van Haevn vanavond. Het geval wil dat er één van mijn vriendinnen ziek is geworden. Er is een kaartje over. Ik dacht aan jou. Kun je mee? Wil je mee?’
Ik heb zelden zo snel moeten schakelen, maar een ander antwoord dan ‘ja, ik wil mee’ was niet mogelijk. Er volgden nog wat appjes en een belletje, maar de afspraak stond!
Zo kwam het dat ik ’s avonds in een auto stapte, waarin we – drie vrouwen – ons eerst maar eens officieel aan elkaar voorstelden.
Daar stond ik ’s avonds, in Hoorn, nerveus en verwachtingsvol over het komende concert, net als mijn nieuwbakken kennissen. Marijn en Jorrit beloofden een klein en intiem optreden en dat was het. Ze wisten het publiek evengoed wel te betoveren.
De strekking van hun nummer ‘Welcome the wind’, was een getrouwe weergave van deze bijzondere dag. ‘Laat gebeuren wat gebeurt, dan zul je eens zien wat er gebeurt.’
