Ergens in het winterseizoen wordt Verhalen Halen aan een kritische toets onderworpen door zowel auteurs als organisatoren.
Dat wordt gedaan tijdens een evaluatie-bijeenkomst in de vorm van een stamppotmaaltijd bij Restaurant De Burg.
Als het voorjaar aanbreekt, beginnen de voorbereidingen voor het komende auteursfestival.
We maken locatie, thema’s, data en deadlines bekend. In coronatijd waren er geen bijeenkomsten.
De auteurs kregen het startschot per mail.
Voor de spetterende finale - de avond op het podium – gebeurt er heel veel achter de schermen.
Marieke Neesen en ik gaan op de foto.
Fotografe Marjolein Ansink heeft altijd ludieke ideeën die bij het thema passen.
Bij ‘cheese’ produceren we een stroeve glimlach. We zijn niet gewend aan fotomodellenwerk. Tot we de slappe lach krijgen om de malligheid waarin we terecht gekomen zijn.
De foto’s uit deze sessie komen terecht in het Verhalen Halen-boek en de Verhalen Halen-krant.
De verhalen voor het boekje worden ingeleverd. Of, ingeval van de laatkomers, opgetrommeld.
De schrijvende garde van Langedijk stelt zichzelf voor in een 50 woordenstukje. Voor de herkenbaarheid een kiekje van henzelf erbij, gevolgd door een verhaal of gedicht in het gevraagde thema.
Die snuitjes worden ook afgedrukt in de Verhalen Halen krant, waarin de auteurs van dienst zichzelf introduceren in een tekst van 250 woorden.
De exclusieve uitgave wordt gecompleteerd met verdere vermeldenswaardige zaken, zoals hoe, wat, waar, wanneer. Juli vraagt de auteurs om hun podiumverhaal in te leveren.
Presentator Ron Wolters zet ze in een volgorde waarvan hij weet dat die het publiek zal meenemen door uiteenlopende stemmingen. In september wordt het podiumgebeuren op verkleinde schaal geoefend.
De auteurs leven ieder voor zich naar de grote avond toe, maar tijdens het oefenen ontstaat er een band.
Ze gaan naar huis, met goed bedoelde verbeterpunten en het stimulerende gevoel dat ze dit met zijn allen gaan fiksen.
