Doe normaal, zeg ik tegen mezelf, maar de volumeknop van de radio is al omhoog gedraaid. Muisstil en met aandacht luister ik naar mijn horoscoop.
Voor de Watermannen wordt de komende week gewaardeerd met een 4. ‘U krijgt een aanrijding.’
Flauwekul, scheld ik tegen de radio, omdat die voorspelling me niet bevalt.
Een hele bevolkingsgroep gaat een ongeluk krijgen? En aan zo’n standaardpraatje moet ik geloof hechten? Ik ben toch niet voor de gek te houden met zo’n stompzinnig radiorubriekje?
Het wordt waarschijnlijk voorgelezen met een grote grijns, daarginds in de studio. Op een quasi-ernstige toon worden baarlijke nonsens de ether in geslingerd.
De hele dierenriem krijgt gebeurtenissen toebedeeld, van het ergste dat je kunt meemaken tot euforie van de bovenste plank.
Het staat in de sterren geschreven.
Echt niet, een of andere grappenmaker zuigt die fantastische kolder uit zijn duim.
In de dagen die volgen ben ik toch wat voorzichtiger in het verkeer. Ik kijk beter uit voordat ik oversteek en ik ben gealarmeerd als ik een vrachtwagen van achter hoor naderen.
Het gaat door me heen: ik zit nog in de dagen waarop ik een ongeluk kan krijgen. Ik ga potverdikkie nog mee in die bezwering ook! Ben ik nou niet wijzer? Maar ik ben toch opgelucht als ik de volgende zaterdagochtend kan vaststellen dat ik geen brokken heb gemaakt en nog heel ben.
Wat die eventuele aanrijding ook mocht zijn, hij staat de nieuwe voorspelling niet in de weg, want de Watermannen mogen een topweek verwachten. De nieuwe week krijgt een tien!
Nu ik het gips en het verband succesvol ontlopen heb, ga ik het volgende week treffen. Er zal een groot geldbedrag op mijn bankrekening verschijnen! Nou, kom maar op, ik wacht het bericht van de Postcodeloterij wel af!
Nee!
Nou doe ik het weer!
