De zanglijster zingt het hoogste lied. Het brengt een lang vervlogen zomeravond bij me terug.
Destijds verliet ik de eettafel omdat ik naar buiten gelokt werd door eenzelfde zanger.
In de top van een boom zong hij op meeslepende wijze de longetjes uit zijn vogellijfje. Melodieus nam hij afscheid van de dag met kunstige rollers en trillers.
Zijn zang was indrukwekkend maar – toegegeven – wel wat eentonig. Om de zoveel strofen herhaalde hij hetzelfde riedeltje.
Dat zei ik tegen mijn dochter die erbij was komen staan om ook te luisteren. Zij wist wel waarom dat was: ‘Het is nog maar woensdag.’
