Het uitgangspunt was een vriendschap die in het echt nooit tot stand is gekomen. Dat moest ik zo’n draai geven dat het in mijn verhaal paste.
Het moest niet de klank krijgen van de teleurstelling die ik voelde bij dit verlies. Dan zou ik het personage te kort doen. Haar uiterlijk bleef, het karakter vulde ik zelf in.
Dat is net schatgraven. Voor hetzelfde geld wordt dat een fiasco. Ik kan roest en oud ijzer opdiepen: materiaal dat het papier niet waardig is.
Gelukkig groef ik goud en edelstenen op.
Dat hoeft niet automatisch te betekenen dat een hoofdpersoon alleen maar goed, lief en aardig is. Het mag een lastpost zijn, als het maar een boeiende mopperkont is. Als hij of zij maar duidelijk kan maken waarom dat moeilijke karakter nodig is.
Er zat een karakter in mijn fantasie verborgen, dat groeikracht had. Het personage kwam tot wasdom. Ze ging op eigen benen staan.
De twee hoofdpersonen waren sterk genoeg om de kar te trekken. Of beter: het boek. Maar met een paar protagonisten die het avontuur wel aandurfden, was ik er nog niet.
Dan begint de vermenging. Van achtergronden, beweegredenen en intriges. Van losse draadjes moet een lijnenvlechtwerk gemaakt worden.
Ik moet mijn blik gericht houden op de uitkomst, maar de spelers in mijn verhaal mogen maar mondjesmaat dingen aan de weet komen. Ik bepaal hoe lang ze in het duister moeten tasten.
Ik laat ze meedogenloos in het ongewisse achter. Ik zorg ervoor dat hun informatie niet compleet is.
Als een poppenspeler laat ik de hoofdpersonen langs elkaar heen leven, omdat het nog geen tijd is dat ze elkaar vinden. Of ze moeten eerst nog eventjes hakketakken met elkaar, voordat er begrip komt. Ze zien niet op hetzelfde moment het licht.
Laat de misverstanden maar aan mij over.
