Met de stroom mee en Tegen de stroom in zijn met elkaar verbonden. De omslagen benadrukken de verbintenis en de titels doen er nog een schepje bovenop.
Dat is geen gril van mij. Dat is niet voor de flauwekul zo. Het is iets wat al lang bestaat.
Kort nadat ik met Met de stroom mee begonnen was, wist ik al dat ik bezig was met een verhaal dat twee boeken ging beslaan.
Dat voert al een aantal jaren terug. Ik heb het opgezocht, ik heb het oude document bewaard. Ik ben twee keer begonnen met Met de stroom mee.
Van januari 2017 tot eind mei 2018 heb ik gewerkt aan een script dat roemloos ten onder ging. Zo’n anderhalf jaar werk en 50 pagina’s tekst later was ik verdwaald.
Ik zag het niet meer zitten.
Het was niet dat ik het verhaal kwijt was. Het was hoe ik het opgezet had. Ik vertelde het op zo’n manier dat ik er zelf op het laatst geen touw meer aan kon vastknopen.
Het was een opluchting om te besluiten deze poging op te geven. Ik ging op een mislukking af.
Toch vroeg Met de stroom mee om bestaansrecht. Het boek moest en zou er komen. Tegen de verdrukking in.
Het heeft onder andere zo lang geduurd omdat ik tussendoor een opleiding heb gevolgd. Maar eindelijk, ruim 3½ jaar later, in augustus 2020 kwam het uit.
Mijn twaalfde roman bevatte een thema waarmee ikzelf in het reine moest komen. Het is een beetje verzonnen en een beetje van mij. Tot zover de fictie.
Ik ben niet de enige schrijfster die dat doet: een thema uit het eigen leven beschrijven. Dit was ook zeker niet de eerste keer dat ik ‘van me af schreef’.
Ook voor dit boek kon ik de inspiratie dichtbij vinden.
