De cursisten druppelen binnen.
Het huiswerk wordt op stapeltjes gelegd, zodat zo direct iedereen het werk van de anderen kan meelezen.
Het is de derde les, er is al veel gewenning.
Ik merk het aan mezelf. Ik steek de sleutel in het slot of ik al tijden niet anders gedaan heb.
Ik merk het aan de cursisten. ‘Buurvrouwen’ houden nog even een praatje buiten de les om.
Intussen weet ik zo’n beetje wat ik aan de cursisten heb en zij aan mij.
Ik verbaas me erover hoe snel de cursisten hun eigen ‘kleur’ laten zien in wat ze inleveren. Na twee keer huiswerk onder ogen te hebben gehad, kan ik al zonder de naam onder het ingeleverde werk te lezen, herkennen van wie het is.
De cursisten laten hun persoonlijkheid doorschemeren in wat ze schrijven. Het verloopt als een natuurlijk proces. Je schrijft immers vanuit je eigenheid, maar voor mij blijft het magisch om te ervaren.
Iedere cursist geeft haar eigen draai aan de schrijfoefeningen. Het is enerzijds steeds verrassend om te lezen wat ze hebben geschreven. Anderzijds leer ik iedere keer meer van de schrijver achter de ingeleverde teksten.
Er zijn er die al een behoorlijk geslepen pen hebben, zij voelen zich erbij thuis om hun gedachten op papier te zetten. Bij anderen gaat dat stroever, daar moet het van verder weg komen.
Dat staat de sfeer in het leslokaal niet in de weg.
Hoezeer de cursisten op zichzelf zijn in het schrijven, ze komen samen om schrijfles te krijgen. Daarin ben ik verenigd met de cursisten.
Met het gevoel van veiligheid zit het wel goed, bedenk ik me. Hoe ongemerkt het ook gaat, er is een vertrouwensband ontstaan.
Na afloop van de cursus gaat ieder weer haar eigen weg. Datgene wat we elkaar geschonken hebben verdampt. Best jammer.
