Ik had het nodig om tegengesproken te worden.
De twee hoofdpersonages uit het boek dat ik aan het schrijven ben, stapten uit hun rol om te zeggen: ho!
Geschrokken door deze reactie, liet ik mijn toetsen los. De dames trapten op de rem voordat ik de fout in ging.
Ze hadden gelijk. Ik stond op het punt om veel te luchtig om te gaan met wat er even te voren was gebeurd. Ik moest daar grondiger op terugkomen, anders zou ik veel te kort door de bocht gaan.
En lichtgewichten maken van mijn hoofdpersonen zou niet van respect getuigen. Ik moet ervoor zorgen dat de dames geloofwaardig blijven.
Het indrukwekkende avontuur dat de twee vriendinnen net achter de rug hadden, was niet iets om me er rap van af te maken. Pas toen ik tot stilstand werd gedwongen, zag ik in welke valkuil ik bijna was gevallen.
Hoe kon ik dat nou missen? Wiens boekidee was dit eigenlijk? Ik wist toch waar ik het over had. Ik wist hoe het verhaal zou aflopen tenslotte.
En dat is het hem nou juist.
Daar wilde ik naar toe. Rap-rap het verhaal ontknopen. Gegrepen door de spanning, die ik er zelf heb ingelegd, wilde ik door.
Hup, tempo.
Ik werd opgezweept door de verleidelijke belevenissen die verderop in het verhaal plaatsvinden. Ik was bloednieuwsgierig naar hoe die zouden uitpakken. Ik wilde weten of ik over de lat heen zou komen, die ik zelf zo hoog had gelegd.
Maar zo werkt het niet.
Een verhaal is als een voetpad, waarop ik stapje voor stapje verder kom.
Als ik in mijn haast wankele bruggen neerleg, zakken de personages er doorheen. Dan halen ze het einde van het script niet.
Ik zou een kansloze schrijfster zijn als ik mijn geliefde hoofdpersonen op deze manier zou begeleiden.
