Ik ken ze wel, die ongelukssymbolen.
Ik zal ook geen paraplu opsteken in huis. Niet omdat ik denk dat het ongeluk brengt, maar met een open plu kun je niet door de deur. Zout knoeien? Ik neem een doekje en ruim het op. Klaar. Een spiegel breken? Nee, ik doe natuurlijk voorzichtig met mijn spiegels, dus er volgt geen rampspoed. Voor die ladder ga ik niet omlopen. Ik loop er onder door. Doet me niks. Van de zwarte kat die mijn pad kruist, schrik ik ook niet. Het is maar een kat.
En vrijdag de dertiende is een ongeluksdag? Waarom dan?
Ik doe niet aan bijgeloof.
Ik heb die onheilsvoorspellers en vrijdag de dertiende niet nodig om ongelukjes te hebben. Dat red ik prima op eigen houtje. Ik heb zo mijn eigen dagen om te vullen met missers.
Ik ga naar de bibliotheek om mijn boeken terug te brengen en om nieuw leesvoer mee te nemen. Ik struin de planken af en kom met de uitgekozen boeken naar het hoekje waar je ze moet scannen. De boeken leg ik op de daarvoor bestemde plek en de kaart op het kleine schermpje.
Wat ik ook probeer, ik krijg mijn uitleenbon niet geprint. Ik haal de boeken weg, leg ze opnieuw neer, de pas op zijn plek. Weer niks. Ik herhaal de actie. Niks. Nog een keer proberen. Ik strijk de pas langs mijn jas, dat wil wel eens helpen. Nog steeds niks.
Dit is bloedirritant: kan ik nou niet eens zelf boeken uitgeleend krijgen? Er zit niks anders op. Ik moet het personeel om hulp vragen.
Ik kijk nog maar eens naar die vermaledijde rotpas die alle dienst weigert. Het is mijn OV-chipkaart!
Ik frummel de OV-kaart weg en pak, op mezelf mopperend, mijn bibliotheekpas.
Uit mijn ooghoeken kijk ik of niemand mijn geniale actie gezien heeft.
Nee.
Dat mag ik wel afkloppen. Thuis maar even gauw een kaarsje opsteken voor wat meer geluk.
Deze column is eerder verschenen in het Langedijker Nieuwsblad / 13 augustus 2021
