Ik zette een nieuw verhaal in de steigers. Ik had de smaak weer te pakken.
Om niet die gruwelijke blunders te begaan, waarvoor Leni me gewaarschuwd had, was ik op onderzoek uitgegaan. In dit geval betekende dat een bezoek aan een oud-collega van een reisbureau.
Daar was ik secretaresse geweest en de collega had ervaring in reisleiding in Spanje. Daar wilde ik meer van weten.
Nu ik weer lekker bezig was, kreeg ik kennelijk haast.
Ik stelde Leni de vraag: wat zou een uitgever ervan vinden als ik een stuk van het manuscript toe stuur?
Ik weet niet precies meer wat ik hiermee voor had. Wilde ik me op voorhand verzekeren van een contract? Zo van: dat kun je maar alvast hebben?
Leni had daar geen ervaring mee. Haar ervaring legde gewicht in de schaal: zij werkte op dat moment aan haar 87ste boek.
Ze raadde me haar eigen uitgeverij aan, tot wie ik me moest wenden, als ik een poging wilde wagen.
‘Je werk ziet er keurig uit en je taal is goed.’ schreef ze.
Mocht een uitgever zich irriteren aan een half script, dan was het niet omdat mijn werk niet netjes was. Eindelijk kwam mijn opleiding tot secretaresse van pas. Op een heel ander gebied dan waar ik op school van uitgegaan was.
Er is nooit een half script de deur uitgegaan.
Pas toen het voltooid was heb ik het opgestuurd naar een uitgever. Dat was de uitgeverij waarover Leni het regelmatig had in haar brieven.
In die brieven was de uitgever naamloos geweest, maar Floor Jonkers kwam uit de nevelen tevoorschijn toen ik zelf mijn script naar Uitgeverij Westfriesland* stuurde.
De rest is geschiedenis. Sinds 1990 worden mijn boeken door deze uitgeverij uitgebracht.
*) Uitgeverij Westfriesland heet nu Zomer & Keuning.
