Wat was ik zenuwachtig in aanloop naar de ontmoeting met Leni Saris, en vol verwachting.
Op die voor mij zo belangrijke dag werden de hooggespannen verwachtingen teruggebracht naar een realistisch niveau. Leni wist waarover ze het had.
Met mijn veel mindere ervaring zag ik de juiste proporties nog niet. Dat was iets waar ik zelf aan moest werken.
Na zowel de bemoedigende woorden als de terechte kritiek, kon ik niet langer sneu blijven zitten mokken en simmen.
Ik wilde verder met schrijven.
Dat had Leni allang gezien. Als lokkertje schreef ze: jouw script lijkt op mijn eersteling. Hierna benoemde ze wat er verkeerd aan was, maar bij mij kwam het binnen: ze vergeleek mij met haarzelf!
Het werd hoog tijd om inhoudelijk te worden.
Mijn hoofdpersonen verkeerden voortdurend in een spanningsveld van liefde en seks. Zozeer dat Leni dacht: daar gáán we weer.
Ze gaf me een paar stevige tips: blijf consequent met je karakters: een doodernstig iemand wordt niet ineens een jolige spring-in-‘t-veld. Doe je dat wel, dan moet je volhouden dat zo iemand ongelukkig wordt.
Zorg dat je weet waar je het over hebt, schreef Leni. Veel schrijvers denken: zo zal het wel zijn, ze onderzoeken niets en zo komen er gruwelijke blunders in boeken terecht.
Ik had een aai over mijn bol gehad, een duwtje in de goede richting en een schop onder mijn kont. Ik moest stoppen met piepen en aan de slag.
Ik had alles op een rijtje gezet en ik schreef dat ik niet meer in de put zat.
Nee, natuurlijk niet! reageerde ze. Je kunt schrijven, je hebt alleen nog niet de juiste vorm gevonden.
Ze schreef: van alle manuscripten die ik toegezonden krijg, ben jij de enige die kan schrijven.
Wauw!
Ik kon mijn ogen niet geloven.
