Zeg het woord brocante en er speelt zich meteen een film af in mijn hoofd van landelijke fairs waar de stalletjes met hebbedingen elkaar plat concurreren. Brocante betekent – ik heb het opgezocht – tweedehands of curiosa. Dan weet je nog niks. Het zit merendeels in sfeermakerij, in aansluiten op de beleving die mensen erbij krijgen.
Daar wordt brutaal en niet subtiel op ingespeeld. Anders durf je toch niet naar buiten te komen met een term als ‘nieuwe brocante’. Ik kan erop afgeven, ik val er wel voor.
Dat gebeurde met die houten etagère: ik moest hem hebben. Leuk voor in de tuin. Kneuterige potjes, van zink natuurlijk, met schattige plantjes erin. Het moesten wel kleine potjes en plantjes zijn. Een beetje geranium zou al gauw tegen een hoger treetje aan groeien. De zoektocht daarnaar werd een uitdaging.
Nee, het werd een mislukking.
De etagère moest een andere bestemming krijgen. Ik had hem niet voor niets gekocht. Boeken erop uitstallen? Die bleven er niet in staan. Moest ik dan de boeken een steuntje in de rug geven? Ja, hallo, waar was ik mee bezig?
Het laat me niet los. Ik broed nog steeds op een bestemming voor dat ding dat ik niet meer zo leuk vind.
De etagère kwam dichter en dichter bij een bestaan op mijn zolder. Daar werd hij ook uiteindelijk gestald. Uit het zicht en opgeruimd, wel te verstaan. Op zijn kop, anders klappen de bakjes weer uit. Nergens voor willen deugen en nog pretenties ook. Dat prul was het er kennelijk niet mee eens, hij nam wraak. Bij het wegzetten bleef er een splinter in mijn vinger achter.
Het is al door mijn hoofd gegaan: het is goed dat ik geen open haard heb…
Ik wil niet bekennen dat het een verloren zaak is, maar er bestaat al lang geen liefde meer tussen mij en de etagère.
Mocht ik weer zo’n brocante-bevlieging krijgen, dan tel ik eerst maar tot tien.
