Ik heb het niet op regen. Met alleen een fiets tot mijn beschikking, loop ik het nu eenmaal op dat ik er wel eens doorheen moet. Maar als ik het kan uitkiezen, dan wacht ik thuis de bui af.
Ik weet dat ik overdrijf, maar heeft niet iedereen iets waarop je lekker nutteloos hakt? Hoe druk je je ook maakt, het helpt je niet. Dat heb ik met regen. Als ik het nuchter bekijk, is het probleem niet groter dan thuis weer droge kleren aantrekken.
Ik heb wel enig recht van spreken als ik mopper op de regen. Ik moet er al doorheen sinds ik op mijn twaalfde naar school ging in Alkmaar.
Regen is niet gewoonweg water dat uit de lucht valt. Geloof mij, dit natuurverschijnsel houdt zich aan bepaalde regels. De hoofdregel is: hoe zorg ik voor zoveel mogelijk ergernis?
Net zoals vele mensen denk ik de regen te slim af te zijn. Ik heb altijd mijn regenpak mee. Voor de zekerheid, je weet maar nooit. Op de meeste ritjes heb ik dat pak niet nodig.
Dat stinkpak is een bezoeking. Meestal word ik eronder natter dan aan de buitenkant. Ik zweet als een otter. Om het over de elegantie maar helemaal niet te hebben.
Het is minder erg om dat pak thuis al aan te trekken, dan dat ik onderweg een bushokje in moet vluchten en mezelf erin wurmen. Want het is juist op dat moment dat de regen zich in zijn ware natuur laat zien. Als ik doorfiets zonder pak, word ik zeiknat, want het stopt niet met regenen. Ben ik daarentegen klaar met prutsen om ingepakt verder te fietsen… wat denk je? Droog!
Ik moet niet denken dat ik eraf ben door het maar weer uit te trekken, dan komt er een nieuwe bui. Er zit niets anders op dan als een volslagen idioot naar mijn bestemming te rijden… in het zonnetje. Hoor ik iemand lachen?
