Dat is de aantrekkelijkheid van rondstruinen door een meubelzaak, denk ik. Je ziet zoveel moois dat je je huis wel zes keer opnieuw kunt inrichten. Hele volksstammen trekken er met de feestdagen op uit, richting meubelboulevard. Dat is toch niet alleen om even de deur uit te zijn? Of als excuus om niet naar je schoonouders te gaan? Je gaat toch geen meubels kijken als er niets aan is?
Ik laat me leiden door het moois wat ik onderweg tegenkom. Die kast kan daar of daar staan als ik de eethoek verplaats, bedenk ik. Om het terstond te vergeten, zodra ik een beeldschone wandklok zie. Die fauteuil kan ik prima hebben als ik die oude leren stoel wegdoe. Of die bank… ga zo maar door.
Ik ben ongevormd bezig, tot aan de deuren.
Met hun majestueuze uitstraling flankeren ze een doorgang van vloer tot plafond. Bedoeld voor op de achtergrond, maar ze nemen meteen de hoofdrol in. Ik vergeet de meubels, ik wil meer weten van deze deuren. Ze zijn oud, ze hebben een leven achter de rug. Maar waar heeft zich dat afgespeeld?
Wie woonden er achter? Wat hielden ze buiten?
Deuren kunnen zoveel meer zijn dan deuren. Ze geven toegang tot verhalen. Tot geheimen, als je geluk hebt.
Navraag leert me dat ze afkomstig zijn uit Egypte, gekocht van een Nederlandse handelaar in oude materialen.
Wijzer word ik niet gemaakt.
In plaats van naar decoratiestukken te vragen, moet ik me, in een meubelzaak, drukker maken over de aankoop van een eethoek of bank, maar die deuren lokken me aan. Ze staan er doodstil bij, maar voor mij hebben ze gesproken.
(Deze deuren zijn te zien bij De Spinde, Heerhugowaard)
Deze column is eerder geplaatst in het Langedijker Nieuwsblad / 9 oktober 2020
