…en wankel op de pootjes als een pasgeboren kalfje. Je moet met je script ‘ergens’ beginnen. De eerste woorden komen op papier, ongeveer zoals bij een beeldhouwer die zijn eerste slag in een stuk steen geeft. Het beeld zit er al in, hij moet het bevrijden. Ik moet mijn verhaal de ruimte geven. Hoe graag ik dat ook wil doen: ik moet mijn personages nog leren kennen. Ik tast nog in het duister. Ik heb nog geen diepere laag. Er is nog geen verband, alles staat nog los van elkaar. Losse draadjes, waarmee ik nog moet gaan weven.
Dat geeft dat wankele gevoel.
Met elk nieuw boek waaraan ik begin, moet ik hier doorheen. Ook hier geldt letterlijk: alle begin is moeilijk.
Om verder te komen zit er maar één ding op. Doorploeteren.
En het eindresultaat voor ogen houden.
Ik kom er wel.
