Hè? Zag ik dat goed? De halve blik die ik op mijn agenda wierp, wordt opeens scherp.
Volgende week geen afspraken? Een lege week? Een blanco blaadje tussen de vol gekledderde blaadjes? Een gevoel van ongekende vrijheid overvalt me. Die luxe is ongetwijfeld na één week over. Dat kan niet anders.
Om dat bevestigd te zien, sla ik nog een blaadje om. Ook leeg! Droom ik dit? Nee. Ik sta wakker in mijn keuken.
Ik droom wel weg bij wat ik met die zee van niet ingedeelde tijd kan doen.
Ik ben net begonnen met een nieuw script. Ik stel me voor hoever ik daarmee over twee weken zal zijn, als ik dat afzet tegen de deadline die ik me zelf heb opgelegd.
Zo veel vrije tijd: vrolijk besluit ik de teugels wat te laten vieren.
Dat boodschapje in het winkelcentrum hoeft niet ‘snel en meteen weer terug.’ Tijd zat. Ik kan best nog wat rondsnuffelen. Er komt niets in de knel. Ik plak er een lekkere fietstocht aan vast, genietend van ruisend riet langs het kanaal, de zon, de wind, de wolken en de vogels.
In de bibliotheek leesvoer bij elkaar graaien? Ik dacht het niet. Urenlang lees ik achterkanten. Er is niets of niemand die daaronder lijdt. Met een stapel boeken naast me, kruip ik in mijn favoriete stoel voor eindeloos leesplezier.
Uitslapen? Kan makkelijk. Niemand die me achter mijn broek zit.
Een hele middag in de keuken voor dat heerlijke recept dat ik binnen 10 minuten op heb? Wat geeft het, ik heb gesmuld.
Aan die rustgevende bandeloosheid komt natuurlijk een einde. Een dag voordat er weer een afspraak gepland staat, kom ik weer in het gareel. Vergenoegd open ik mijn script om te zien hoe goed ik ben bezig geweest.
Ik ben geen letter verder gekomen.
